Toen onze oudste dochter in groep 3 zat hield ik de taalontwikkeling nauwlettend in de gaten. Dit omdat haar vader dyslectisch is. Maar zij deed het goed.
Toen ons tweede kind in groep 3 zat deed ik hetzelfde weer. Maar ook dat ging goed.
En toen ging onze jongste naar groep 3 en deed ik hetzelfde weer. Het bleek dat zij wel enige moeite had met lezen en schrijven maar “echt heel slecht was het nou ook weer niet” zei de leerkracht.
Maar in groep 4 kreeg ze steeds meer moeite met het bijhouden van het tempo. Daardoor raakte ze achterop en had ze geen plezier in lezen. En wat herkende haar vader zich hierin.
Wij als ouders wilden niet direct dat er een dyslexietest gedaan zou worden. Misschien dat ze met wat extra begeleiding het ook zo zou kunnen.
Na overleg met Jolien hebben we besloten om haar te testen en extra begeleiding te geven.
Jolien heeft haar op een andere manier lezen geleerd. Ze snapte het systeem van school niet (fonetisch lezen, luisteren naar de klanken en dat omzetten naar letters.)
Ze kreeg van Jolien ook oefeningen mee. Zelf vergat ze vaak, dat ze het doen moest. Ik denk bewust omdat het moeilijk was en ze er geen zin aan had. Later, toen het beter ging, kreeg ze er meer plezier in en deed ze het meer uit zichzelf.
Nu ze in groep 7 zit is ze met begrijpend lezen van een lage D score op de cito-toets in groep 4, naar een boven A score gegaan.
Het lezen zelf gaat ook goed, en daardoor heeft ze er meer plezier in. Als we nu naar de bibliotheek gaan kiest ze zelf met plezier haar boeken.
Ook met spelling is ze duidelijk verbeterd.
Het tempo lezen gaat steeds beter, omdat ze van Jolien geleerd heeft hoe ze zich moet focussen en de zgn. energiemeter moet goed staan.
Nu het met begeleiding goed gaat komt ze niet meer in aanmerking voor een dyslexietest, raar eigenlijk, terwijl je weet dat ze wel dyslectisch is.
En nu ze na de vakantie naar groep 8 gaat stoppen we met de begeleiding om te kijken of ze het ‘alleen’ ook kan. Natuurlijk MET alle handvatten die Jolien haar gegeven heeft!!!
Juni 2014
